Ana Babaya Vefa Bu mu ?

Bu yazı beni gerçekten de etkiledi, yaşlandığımız anlarda hepimizin sırtımızı dayayabileceğimiz evlatlar ve dostlar etrafımızda olması dileğiyle...

Bir an için 70’li yıllarınızda kendinizi görmeyi deneyin.
Aynalar artık gözlerinizi gülümsetemiyor. Yıllar yüzünüzde ıstırabınızdan birer çizgi bırakıp göçmüş. Omuzlarınız çökmüş, elleriniz titriyor.

Şansınız varsa, huzurevinde değilsiniz; emeklisiniz ve yaşlı eşinizle birlikte hayata tutunuyorsunuz. Yüreğinizi albümlerinize bakarak serinletiyorsunuz. Dünya sizi eskisi gibi heyecanlandırmıyor. Sonsuzluğa çok yaklaştınız. Kalbiniz artık dünya malı saplantısını çocukça ve anlamsız buluyor. Hayatta sevgiden ve vefadan başka her şeyin boş olduğunu görüyorsunuz.***

Evliliğinizin ilk yıllarında eşinize koşarak kapıyı açar, selamlaşır, kucaklaşır ve tatlı sözlerle birbirinize iltifat ederdiniz. Sofranızdaki çatal bıçak sesleri, çocuklarınızın neşeli çekişmelerine karışırdı.***

Hayatınıza anlam veren en büyük servet çocuklarınızdı. Çocuklarınızın mürüvveti için tüm servetinizi harcamaya, gerekirse yaşamaları uğrunda ölmeye hazırdınız....***

Ve şimdi nerde o çocuklar?Aylardır her gün kulağınız telefonda. Çalınca koşuyor, ama özlediğiniz sesleri duyamayınca ağlamaklı oluyorsunuz. Bir umutla bayrama ulaştınız. Belki bugün, eski vefakâr evlatlar gibi ansızın habersiz çıkıp gelecekler.

Ama kimsecikler gelmiyor....***

Vefa bu mu?
Şimdi nerde anne babanız ?
Çocukken günde yüz kere hizmetinize koşanların şimdi yılda kaç kez huzurlarına varıp gönüllerini serinletiyorsunuz ?